Faktura dla zagranicznego kontrahenta za usługi świadczone poza Polską. Jeśli miejsce świadczenia usługi na rzecz zagranicznego kontrahenta, będącego podatnikiem VAT, znajduje się poza Polską, sprzedawca może wystawić tzw. fakturę uproszczoną. Powinna ona zawierać: dane identyfikacyjne kontrahentów (np. imię, nazwisko, nazwę

Jak rozumieć prowadzenie działalności za granicą za pośrednictwem zakładu? Stała placówka, czyli co? Za pośrednictwem, czyli jak? Aby uznać, że polski przedsiębiorca posiada zakład w innym państwie, a zatem ma obowiązek rozliczyć się z zagranicznych dochodów w Polsce, nie jest wymagane zarejestrowanie działalności gospodarczej w tym kraju. Temat rozliczania zagranicznych dochodów został poruszony w artykule: Kiedy trzeba rozliczyć w Polsce dochody z działalności gospodarczej za granicą? Jak rozumieć prowadzenie działalności za granicą za pośrednictwem zakładu? Definicje zakładu zagranicznego zawiera każda umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania (UPO), jaką Polska ma podpisaną z danym państwem (ich wykaz można znaleźć na stronie rządowej Mimo że każda umowa może zawierać odrębne regulacje, do których należy się stosować, to można spotkać się z podobną definicją zakładu w paru umowach UPO, polskiej ustawie o PIT. W świetle powyższego, zasadniczo, jako zakład za granicą można rozumieć: stałą placówkę, poprzez którą przedsiębiorca wykonuje całkowicie lub częściowo działalność za granicą, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat, siedzibę zarządu, miejsce wydobywania bogactw naturalnych, plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone za granicą przez określony czas wskazany w konkretnej umowie UPO (w większości umów musi to być dłużej niż 12 miesięcy), osobę, która w imieniu i na rzecz przedsiębiorcy działa za granicą, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje. W umowach również są zapisy stwierdzające, co nie będzie zakładem. W większości umów określenie “zakład” nie odnosi się do np.: użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania lub dostawy towarów należących do przedsiębiorstwa, utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa; utrzymywania zapasów towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania, utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa, utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym. Powyższe oznacza, że jeśli przedsiębiorca prowadzi część działalności za granicą, gdzie realizuje jedynie czynności mające charakter przygotowawczy lub pomocniczy dla głównej działalności – nie uważa się, że działalność jest prowadzona za pomocą zagranicznego zakładu (co oznacza, że wszystkie dochody należy traktować jako polskie). To, które prace mają charakter pomocniczy/przygotowawczy powinien ocenić przedsiębiorca. Stała placówka, czyli co? Definicja stałej placówki również może być określona w umowach UPO. Jeśli zaś umowa nie zawiera takiej definicji, można zajrzeć do Konwencji Wielostronnej, która wskazuje, że stałą placówką jest miejsce regularnie wykorzystywane przez przedsiębiorcę do wykonywania działalności gospodarczej. Co ważne, placówka (czyli zakład) może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń lub gdy nie są one wymagane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa (np. stanowisko na targowisku). Wystarczy posiadanie pewnej przestrzeni do własnej dyspozycji. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem, najemcą lokalu, czy korzysta z udostępnionej mu powierzchni. Już sam fakt, że przedsiębiorca ma do własnej dyspozycji jakąś przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy, aby zaistniała stała placówka gospodarcza, zakład. Przy czym nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką, jak np. tytuł prawny do lokalu itp. Jeśli np. przedsiębiorca zajmuje jakąś przestrzeń nielegalnie, a są spełnione pozostałe warunki – można uznać, że jest to zakład. Za pośrednictwem, czyli jak? Umowy UPO raczej nie definiują, jak należy rozumieć to pojęcie, dlatego pomocne może być ponowne spojrzenie do Konwencji Wielostronnej, która podpowiada, że określenie “za pośrednictwem” należy rozumieć względnie szeroko. I dotyczyć może również takiej sytuacji, gdy przedsiębiorca realizuje odpowiednie czynności mając do dyspozycji określoną powierzchnię, np. pracując z biura klienta. Przykład: Pan Artur, który w ramach działalności gospodarczej wykonuje pracę jako grafik, dostał zlecenie od klienta z Czech. W związku z tym realizuje czynności związane ze zleceniem w biurze klienta, na jego sprzęcie – znajdującym się w Czechach. W tej sytuacji można uznać, że pan Artur ma zakład w Czechach (prowadzi działalność gospodarczą za granicą za pośrednictwem zakładu). W powyższym artykule podano charakterystykę zakładu zagranicznego opierając się na częściach wspólnych kilku umów UPO oraz wypracowanych standardach z aktów unijnych ( Konwencja MLI, Modelowa Konwencja OECD, Konwencja Wielostronna). Jednak, o tym czy mamy do czynienia z zakładem zawsze należy ocenić indywidualnie – w zależności od: konkretnego stanu faktycznego oraz zapisów odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, która może zawierać indywidualne uregulowania i ma pierwszeństwo przed pozostałymi przepisami. Może te tematy też Cię zaciekawią Przywództwo kontra zarządzanie. Czym różni się lider od managera? Czy w nieustannie zmieniającym się świecie lepiej być liderem, czy też managerem? Pytanie to wciąż zaprząta głowy osób na stanowiskach zarządczych. Różnica między tymi pojęciami, choć zauważalna już na pierwszy rzut oka, sięga znacznie głębiej, przekładając się bezpośrednio na efektywność działań organizacji. Która zatem strategia przystaje do obecnych realiów bardziej? W czym leży sedno, kiedy mowa przywództwie i zarządzaniu? Czy można być jednocześnie dobrym managerem i liderem? Zapraszamy do lektury. Czytaj dalej

Kiedy wyboru dokonujemy między oddziałem polskiego przedsiębiorstwa we Włoszech a spółką kapitałową prawa włoskiego, możemy posłużyć się poniższym porównaniem. Oddział zagraniczny Spółka włoska odpowiednik sp. z Dokumentacja powołania Akt powołania na podstawie poniższych dokumentów: – KRS spółki polskiej w formie papierowej i z pieczęcią sądu, opatrzony apostille, – uchwała zarządu o powołaniu oddziału zagranicznego, – powołanie przedstawiciela oddziału zagranicznego przez spółkę matkę. Wszystkie dokumenty należy przetłumaczyć przysięgle na język włoski. Akt powołania i sporządzenie umowy spółki w języku włoskim. W przypadku obcokrajowca zakładającego spółkę prawa włoskiego musi on albo znać wystarczająco biegle język włoski albo stawić się przed notariuszem w towarzystwie tłumacza. Kto jest uprawniony do powołania i wpisu do rejestru przedsiębiorstw? Notariusz Notariusz Kto powinien być obecny przy akcie założycielskim? Przedstawiciel oddziału lub wskazany pełnomocnik (pełnomocnictwo w formie aktu notarialnego). Wspólnicy założyciele oraz prezes i jeżeli przewidziani, pozostali członkowie zarządu. Może to być również wskazany pełnomocnik (pełnomocnictwo w formie aktu notarialnego) Kapitał zakładowy Brak obowiązku wpłaty kapitału zakładowego, choć oddział powinien być zaopatrzony w środki do prowadzenia działalności. Obowiązek wpłaty kapitału zakładowego. Minimalny kapitał dla spółki to 10 ale w momencie zakładania spółki można wpłacić 25 proc. tej kwoty, czyli 2,5 tys. euro. Istnieje także możliwość powołania spółki o obniżonym kapitale zakładowym. Nazwa Identyczna jak nazwa spółki matki, nie ma obowiązku umieszczania słów oddział zagraniczny, jest to dobrowolne. W wypisie z rejestru przedsiębiorstw oddział będzie widniał pod nazwą polskiej spółki matki. Dopiero wewnątrz wpisu znajdziemy wzmiankę o nazwie, pod jaką będzie funkcjonował oddział, jeżeli zdecydujemy się dodać do niego inne elementy poza nazwą polskiego przedsiębiorstwa. Nazwa może być dowolna oraz zawierać formę prawną società a responsabilità limitata, czyli spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Należy uprzednio sprawdzić, czy nazwa jest wolna, tzn. czy nie istnieje już we włoskim rejestrze przedsiębiorstw. W tym celu należy wejść na stronę Przedmiot działalności Nie ma dowolności w określaniu przedmiotu działalności. Oddział musi prowadzić działalność w jednym, w kilku wybranych lub we wszystkich przedmiotach polskiej spółki matki. Spółka ma dowolność określenia przedmiotu działalności. Może to zatem być nowy sektor, w którym zamierzamy prowadzić działalność na rynku włoskim. Podatki Oddział będzie podlegał takim samym zobowiązaniom jakie stosuje włoski podmiot gospodarczy. Będzie rozliczał się we Włoszech na podstawie uzyskanego przez siebie wyniku. Będzie to odpowiednio część działalności jaką spółka polska zdecyduje się prowadzić za pośrednictwem swojego włoskiego oddziału. Należało będzie zastosować przepisy o cenach transferowych, o ile charakter działalności nie pozwoli na zastosowanie procedur uproszczonych (mowa jest tutaj o tzw. usługach o niskiej wartości dodanej między spółką matką a jej oddziałem). Spółka włoska będzie rozliczała się z całości prowadzonej na terytorium Włoch działalności. Rachunkowość Pełna księgowość. Oddział będzie sporządzał sprawozdanie roczne ale jedynie do celów podatkowych, nie będzie ono publikowane we Włoszech. Bilans oddziału będzie natomiast uwzględniony w sprawozdaniu finansowym spółki matki. Pełna księgowość. Spółka będzie sporządzała odrębny bilans i będzie on podlegał publikacji. Status prawny Oddział nie ma odrębnej osobowości prawnej. Jest filią polskiego przedsiębiorstwa. Spółka matka odpowiada za zobowiązania oddziału. Spółka prawa włoskiego będzie odrębnym, niezależnym podmiotem, posiadającym osobowość prawną. Koszt założenia i rachunkowości Zbliżony w obu przypadkach. Zbliżony w obu przypadkach. Formalności związane z funkcjonowaniem Wszystkie obowiązki jak dla włoskich podmiotów gospodarczych za wyjątkiem ksiąg obowiązujących wyłącznie spółki kapitałowe. Zgodnie z art. 2478 cc, spółka będzie miała obowiązek prowadzenia ksiąg takich jak: – rejestr wspólników/udziałowców;- księga decyzji wspólników;- księga decyzji zarządu; – księga decyzji rady nadzorczej, o ile jest powołana. CZYTAJ TEŻ: Opodatkowanie oddziału spółki zagranicznej we Włoszech Głównymi czynnikami, które mogą przemawiać za wyborem spółki prawa włoskiego jest ograniczenie odpowiedzialności oraz autonomia podatkowa i księgowa spółki. CZYTAJ TEŻ: Jakie podatki płaci spółka z we Włoszech? Plusami utworzenia oddziału we Włoszech jest natomiast prosta struktura zarządzania (przedstawiciel lub przedstawiciele oddziału), brak minimalnego kapitału zakładowego, poufność informacji o aktywach i dochodach (brak obowiązku publikowania danych sprawozdania finansowego). Autorka jest doradcą podatkowym i księgowym. Prowadzi kancelarię doradztwa podatkowego w Maceracie – Studio Tributarista Anna Czerwińska, partner Studio Farina &Torresi.

Wszyscy przedsiębiorcy świadczący usługi na rzecz podmiotów zagranicznych muszą przestrzegać podstawowych zasad dotyczących fakturowania tego typu kilka cennych wskazówek, które pozwolą uniknąć typowych wystawić fakturę dla zagranicznego kontrahenta?Terminy wystawiania faktur za wykonane usługi są takie same zarówno dla kontrahentów krajowych jak i zagranicznych. Dokument ten powinien zostać wystawiony najpóźniej do 15 dnia miesiąca następującego po tym, w którym usługa została wykonana. Faktura może być także wystawiona do 30 dni przed dokonaniem sprzedaży. W przypadku, gdy kontrahent jest podmiotem zagranicznym, usługę należy rozliczyć w deklaracji VAT-7 za okres jej wykonania, a nie wystawienia danych na fakturze zagranicznejDane, które należy zamieścić na fakturze zagranicznej są uzależnione od tego, czy kontrahent jest przedsiębiorcą, czy konsumentem. Jeśli nabywcą jest inna firma, na fakturze wskazuje się stawkę netto. Zgodnie z mechanizmem odwrotnego obciążenia, nie określa się stawki i kwoty podatku VAT, ponieważ podatek ten rozlicza usługobiorca. W takim przypadku na fakturze powinno znaleźć się sformułowanie „odwrotne obciążenie”. Natomiast jeśli nabywca usługi jest konsumentem, wystawia się standardową fakturę, na której wskazana jest wartość netto oraz kwota podatku, zgodna ze stawkami obowiązującymi w Polsce. Na fakturze muszą znaleźć się również dane sprzedawcy i nabywcy (nazwa, adres, numer NIP), data wystawienia faktury, opis zakresu wykonanej usługi i jej jakim języku wystawić fakturę?Fakturowanie dla zagranicznego podmiotu powinno odbywać się w języku zrozumiałym dla obu stron. Przeważnie dokumenty te sporządzane są w języku angielskim. Rzadko stosuje się język ojczysty kontrahenta. Jeśli przedsiębiorca prowadzi księgę przychodów i rozchodów, powinien posiadać również polską wersję faktury. Podmiot kontrolujący może zażądać dokumentu w języku walutę wskazać na fakturze?Zgodnie z życzeniem kontrahenta zagranicznego, faktura może być wystawiona w obcej walucie. Należy jednak przeliczyć wskazaną kwotę na złotówki oraz pamiętać o tym, że kwota podatku VAT zawsze powinna być wskazana w polskie walucie. Przeliczeń dokonuje się według kursu średniego NBP ogłoszonego w ostatnim dniu roboczym, poprzedzającym dzień wystawienia faktury lub wykonania usługi (w zależności od tego czy faktura wystawiana jest przed sprzedażą, czy też po).Jak ewidencjonować faktury zagraniczne?Wszystkie faktury powinny być ujęte w ewidencji sprzedaży. Nie ma znaczenia, czy wykonanie usługi wiąże się z obowiązkiem rozliczenia VAT, czy też nie. Dokumentacja prowadzona przez przedsiębiorcę powinna również zawierać umowy o współpracy z zagranicznym kontrahentem. Na potrzeby kontroli podatkowej warto gromadzić także wyciągi bankowe oraz korespondencję VEISW przypadku świadczenia usług na rzecz podmiotów zagranicznych, należy pamiętać o tym, że transakcje tego typu mogą być dokonywane tylko, gdy obie strony są aktywnymi podmiotami VAT. Należy to sprawdzić przed wystawieniem faktury. Warto w tym celu skorzystać z wyszukiwarki VEIS.

Kiedy współpraca z zagranicznym kontrahentem przebiega pomyślnie nie zastanawiamy się nad tym, czy zabezpieczyliśmy swoją pozycję na wypadek konfliktu. Czy wszystkie istotne elementy umowy zostały zgodnie ustalone, a wynegocjowane warunki znalazły ostatecznie potwierdzenie w dokumencie przyjętym i podpisanym przez każdą ze stron. Rzetelnie sporządzona i podpisana umowa nabiera szczególnego znaczenia w momencie, gdy napotykamy problemy. Naruszenie terminu dostawy, niezgodność towaru z zamówieniem, zaginięcie, bądź uszkodzenie towaru, odmowa jego odbioru albo brak zapłaty w terminie to tylko niektóre ,,niespodzianki”, jakie mogą nam się przytrafić. Pomimo, iż przedsiębiorcy wiedzą, iż takich zdarzeń nigdy nie można wykluczyć, nadal często rezygnują z zawierania pisemnych umów. W relacjach biznesowych polegają wyłącznie na formularzach zamówień lub wymianie korespondencji z kontrahentami. Funkcjonują w przekonaniu, że nie powinni narzucać swoich warunków, aby nie stracić biznesowej szansy. Wówczas należy się liczyć z tym, że – korzystając z okazji – druga strona zaproponuje rozwiązania wygodne dla siebie. Zabezpieczania współpracy z kontrahentami zagranicznymi jest tematem obszernym i uzależnionym co najmniej od przedmiotu umowy i kraju z jakiego pochodzi nasz kontrahent. Poniżej sygnalizacyjnie przedstawione zostały aspekty z tej tematyki. Podpisana umowa jest najlepszym narzędziem ułatwiającym egzekwowanie podjętych zobowiązań oraz pomaga w rozstrzyganiu ewentualnych sporów. Brak umowy zdecydowanie zmniejsza szansę na rozwiązanie ewentualnych problemów – radzi Karolina Oblacewicz z Podlaskiej Fundacji Rozwoju Regionalnego. Przykładowe zapisy w umowach handlowych Zatem, co należy zrobić, aby podpisywana umowa, jak najlepiej zabezpieczała nasze interesy? Na pewno dobrym rozwiązaniem jest poddanie umowy pod prawo polskie. Jeżeli dojdzie do sporu, wygodniej i taniej będzie procesować się z kontrahentem w Polsce. Prowadzenie sporu za granicą może okazać się na tyle drogie, iż po prostu będzie nieopłacalne w stosunku do wartości przedmiotu sporu. Oto przykład typowej klauzuli tego rodzaju: This Agreement is governed and shall be construed in accordance with Polish Agreement and its validity, construction, effect, performance and termination shall be governed by and construed in accordance with the substantive Law of Poland. Co w sytuacji gdy, że nasz kontrahent nie wyrazi zgody na poddanie umowy pod prawo polskie. Wtedy możemy zaproponować mu Polski arbitraż, czyli polubowne rozwiązanie sporu. Tradycyjne wartości arbitrażu, jak np. poufność, szybkość, niższe koszty czy możliwość powierzenia rozstrzygania sporu fachowcom mogą być zachętą. Arbitraż jest alternatywą dla sądownictwa państwowego w sprawach, w których strony chcą poddać spór prawu obcemu albo procedować w języku obcym. Sądy państwowe orzekają bowiem wg prawa polskiego (z uwzględnieniem porządku prawnego UE, który ma pierwszeństwo stosowania), zaś wszelkie dokumenty w językach obcych tłumacz przysięgły musi przetłumaczyć na język polski. Nie wyłącza tej konieczności nawet płynna znajomość języka państwa obcego przez sędziego prowadzącego postępowanie. To także powoduje, że arbitraż może okazać się mniej kosztowny, choćby z racji możliwości uniknięcia generowania dodatkowych kosztów, np. tłumaczeń. Dlatego takie udogodnienia będą szczególnie istotne z punktu widzenia drugiej strony – zagranicznego kontrahenta. Konwencja Wiedeńska – dlaczego jest taka ważna? W tym miejscu warto tez wspomnieć o Konwencji Wiedeńskiej – Dlaczego? Ponieważ umowy z kontrahentami zagranicznymi dość często podlegają jej zapisom bez wiedzy i woli stron. Jeżeli w umowie lub formularzu zamówienia nie wyłączymy wprost jej stosowania – regulacje w niej zawarte będą miały zastosowanie do naszej umowy sprzedaży towarów w pierwszej kolejności. Warto zatem zdawać sobie sprawę z zakresu tego dokumentu oraz jego specyfiki, tak aby świadomie decydować, na jakich warunkach zdecydujemy się handlować z zagranicznymi kontrahentami. Kilka najważniejszych faktów związanych z Konwencją Wiedeńską Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów potocznie nazywana ,,Konwencją Wiedeńską” została podpisana 11 kwietnia 1980 rok, właśnie w Wiedniu. Ideą jej twórców było usprawnienie i uproszczenie międzynarodowego obrotu gospodarczego tak, aby nie było konieczne analizowanie stanu prawnego poszczególnych krajów, w których siedziby posiadały strony danej umowy. Uregulowania zawarte w Konwencji Wiedeńskiej dotyczą przedsiębiorców (stron umowy kupna-sprzedaży), którzy posiadają siedziby handlowe (niekoniecznie rejestrowe) w różnych państwach, a państwa (w których siedziby te się znajdują) pozostają stronami wyżej wspomnianej konwencji. Dotychczas ratyfikowało ją ponad 80 krajów z całego świata, w tym prawie wszystkie kraje członkowskie Unii Europejskiej (z większych gospodarek brak tylko Wielkiej Brytanii i Belgii). Szwajcaria, Norwegia, USA, Kanada, Rosja, Ukraina, Białoruś, Turcja, Chiny, Korea Południowa, Japonia i Australia również ratyfikowały Konwencję. Czym Konwencja różni się od polskiego prawa ? Jedną z różnic jest wysoki poziom odpowiedzialności za naruszenie zobowiązań umownych. Zgodnie z zapisami konwencji z odpowiedzialności nie można zwolnić się, wykazując, że naruszenie wynikało z okoliczności, za które nie odpowiadamy (art. 471 Kodeksu cywilnego). Od odpowiedzialności uwalnia jedynie dowód, że naruszenie spowodowała „przeszkoda” (ang. impediment) od strony niezależna (ang. beyond control), której nie mogła przewidzieć lub której nie mogła zapobiec, lub też skutkom której nie mogła zapobiec. Zapisy tego mechanizmu budzą wiele kontrowersji dlatego warto o nich pamiętać formułując treść przyszłej umowy. Kolejną specyficznym rozwiązaniem jest obowiązek minimalizacji poniesionej szkody (ang. mitigation) poprzez podjęcie „rozsądnych w danych okolicznościach” środków przez stronę poszkodowaną naruszeniem kontraktu. Jeżeli poszkodowany obowiązku tego nie dopełni, może stracić prawo do części odszkodowania. Konwencja wprowadza nieco bardziej elastyczne zasady odstępowania od umowy w odróżnieniu od polskiego prawa. Pozwala na zerwanie umowy bezpośrednio po „istotnym” naruszeniu umowy (ang. fundamental breach of contract), bez wyznaczania dodatkowego czasu na jej wykonanie. Umożliwia także na odstąpienie jeszcze przed takim naruszeniem, jeżeli z okoliczności jasno wynika, że do niego dojdzie, a także gdy kontrahent wprost oświadcza, że umowy nie wykona. Czy warto, aby polski przedsiębiorca stosował przy zawieraniu umowy Konwencję Wiedeńską? Z pewnością warto pamiętać o najważniejszych zasadach zawartych w Konwencji Wiedeńskiej, aby być świadomym obowiązków wynikających z podpisanej umowy oraz mieć na uwadze ryzyko prawne które jest związane z jej podpisaniem. Należy podkreślić, że Konwencja Wiedeńska nie jest dokumentem niekorzystnym dla polskiego przedsiębiorcy. Co prawda opiera się ona na regulacjach prawa anglosaskiego, które znacznie różni się od prawa kontynentalnego, w tym prawa polskiego dlatego przed podpisaniem umowy z kontrahentem zagranicznym warto skonsultować się ze specjalistą z dziedziny prawa międzynarodowego. I dopiero po analizie konkretnego przypadku będzie można ustalić, czy warto jest stosować przepisy Konwencji Wiedeńskiej, czy lepiej jednak zastosować odpowiednią klauzulę ograniczającą lub wyłączającą stosowanie jej przepisów – taką możliwość daje nam art. 6 KW, który mówi o tym, iż strony kontraktu mogą wyłączyć zastosowanie Konwencji w całości lub w części albo zmodyfikować jej stosowanie uchylając lub zmieniając skutki któregokolwiek z jej postanowień. Prawidłowa reprezentacja Chciałabym zwrócić uwagę, iż kluczowe dla umowy jest również ustalenie prawidłowej reprezentacji – jeśli naruszone zostaną reguły reprezentacji, umowa może okazać się nieskuteczna. Należy sprawdzić, czy osoba, z którą zawieramy umowę posiada pełnomocnictwo do jej podpisania. Należy pamiętać, iż podpisanie kontraktu z osobą nie posiadające upoważnienia do reprezentowania podmiotu czyni umowę nieważną. Informacje o podmiotach upoważnionych do reprezentacji danego podmiotu znajdziemy w zagranicznych rejestrach on-line (odpowiednikami polskiego KRS-u i CEiDG). I tak na przykład kontrahenta z Niemiec możemy sprawdzić na stronie: W rejestrze tym znajdziemy wszystkie istotne dane o przedsiębiorstwach, których ujawnienie przewiduje porządek prawny (informacje o powołaniu nowego członka zarządu, wysokość kapitału zakładowego, podlegające publikacji sprawozdania finansowe, najważniejsze ogłoszenia dotyczące postępowań upadłościowych, egzekucyjnych i układowych). Na co jeszcze warto zwrócić uwagę przy konstruowaniu umów? Na pewno warto zamieścić odpowiednie klauzule pozwalające zabezpieczyć nasze interesy. Przykłady takich klauzul: Force majeure – pod francusko brzmiącym tytułem występuje klauzula siły wyższej, która zwalnia strony umowy od odpowiedzialności za zdarzenia prawne, na które nie mają one wpływu: Watkins, plc. shall in no event be responsible for any delay or failure in performance resulting directly or indirectly because of circum-stances beyond its reasonable control. Klauzula ta często przyjmuje dłuższą formę, wyliczając poszczególne rodzaje okoliczności pozostającym poza świadomym wpływem strony umowy takich jak: strajk, awaria elektryczna, telekomunikacyjna lub komputerowa. Language – klauzula określająca, którą z wersji językowych umowy należy brać pod uwagę przy ustalaniu jej wykładni i rozstrzygania ewentualnych sporów: This Agreement has been prepared and executed in the English language. In case of any conflict or inconsistency between the English language version and any translation hereof made for any purpose, the English language shall govern the interpretation and construction hereof, and for any and all other purposes, except as may be required by applicable law. Waiver – klauzula ta zwięźle definiuje skutki dobrowolnego odstąpienia przez stronę umowy od wykonywania przysługujących jej praw: No waiver of any default or breach of this Agreement by either Party shall be deemed a continuing waiver of any other breach or default, no matter how similar Entire agreement – klauzula ta krótko stwierdza, że umowa stanowi integralną całość i zawiera pełną treść porozumienia pomiędzy stronami, uchylając tym samym wszelkie inne uzgodnienia, jakie miały lub mogły mieć miejsce przed jej podpisaniem: The rights and obligations of the Parties shall be determined solely from this written agreement and any prior oral agreements between the parties are superseded by and merged into this instrument. This agreement represents the final agreement between the parties and may not be contradicted by evidence of prior, contemporaneous, or subsequent oral agreements by the parties. There are no unwritten oral agreements between the parties Oczywiście, klauzul które można wykorzystać w umowie jest znacznie więcej, zatem warto aby każda umowa z kontrahentem została poddana szczegółowej analizie – dodaje Karolina Oblacewicz. Poradnik eksportera Na cykl „Poradnik eksportera” przygotowany przez pracowników Podlaskiej Fundacji Rozwoju Regionalnego składają się poniższe opracowania: Poradnik eksportera część 1: Dlaczego eksport? Czy warto zaryzykować?Poradnik eksportera część 2: Jak się przygotować do wyjazdu na targi zagraniczne?Poradnik eksportera część 3: Strategia eksportowa, czyli na jakie pytania szukamy eksportera część 4: Umowy handlowe z kontrahentami zagranicznymi

Organy podatkowe cały czas stoją na stanowisku, że przedsiębiorca zagraniczny prowadzący w Polsce działalność w formie oddziału musi mieć dwa numery NIP. Jeden dla siebie (do celów rozliczania – jako podatnik - VAT i CIT) a drugi dla oddziału (do celów rozliczania – jako płatnik - PIT i składek ZUS). Inne zdanie prezentowane jest w niektórych orzeczeniach sądów administracyjnych. Przedsiębiorca zagraniczny w Polsce – formy prowadzenia działalności gospodarczej Zasady i formy prowadzenia w Polsce działalności gospodarczej przez firmy zagraniczne są uregulowane w przepisach ustawy z 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - 2018 poz. 649; tekst jednolity: 2022 poz. 470. Ustawa ta określa w szczególności: - podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej przez osoby zagraniczne na terytorium RP, - czasowe oferowanie lub świadczenie usług na terytorium RP przez osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami - zasady tworzenia przez osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami oddziałów i przedstawicielstw w Polsce. Definicje przedsiębiorcy zagranicznego i jego oddziału Kim jest „osoba zagraniczna”? Wyjaśnia to art. 3 pkt 5 ww. ustawy, zgodnie z którym osobą zagraniczną jest: a) osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego, b) osoba prawna z siedzibą za granicą (np. spółki zagraniczne mające osobowość prawną), c) jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną posiadającą zdolność prawną, z siedzibą za granicą. Natomiast przedsiębiorcą zagranicznym jest osoba zagraniczna wykonująca działalność gospodarczą za granicą oraz obywatela polskiego wykonującego działalność gospodarczą za granicą (art. 3 pkt 7 ww. ustawy) Przepis art. 3 pkt 4 ww. ustawy definiuje oddział - jako wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. Oddziały w Polsce przedsiębiorców z innych państw członkowskich UE lub EOG Przepis art. 14 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pozwala przedsiębiorcom zagranicznym z innych państw członkowskich UE lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym - tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Polski w celu wykonywania działalności gospodarczej na terytorium RP. Przedsiębiorca zagraniczny może rozpocząć działalność w ramach oddziału w Polsce dopiero po uzyskaniu wpisu oddziału do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Jednak trzeba wiedzieć, że przedsiębiorca zagraniczny w ramach oddziału w Polsce może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie, w jakim prowadzi tę działalność za granicą. Organy podatkowe podkreślają, że wyżej wskazane przepisy traktują podmiot zagraniczny, prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, jako jeden podmiot – przedsiębiorcę zagranicznego. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego. Oddział przedsiębiorcy zagranicznego nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym - ma jedynie samodzielność organizacyjną, bo jest organizacyjnie wydzielony ze struktur przedsiębiorcy zagranicznego. Oddział nie ma możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek. Działalność gospodarcza oddziału jest częścią działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego. Dlatego też to przedsiębiorca zagraniczny jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w formie oddziału. A tym podmiotem nie jest oddział przedsiębiorcy zagranicznego. NIP jako identyfikator podatkowy przedsiębiorców i zgłoszenie identyfikacyjne Na podstawie art. 2 ustawy z 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (tekst jednolity: 2022 poz. 166 – dalej: „ustawa o NIP”), obowiązkowi ewidencyjnemu (czyli obowiązkowi uzyskania numeru identyfikacji podatkowej - NIP) podlegają: - osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, - inne niż ww. podmioty, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków; - podmioty będące płatnikami składek ubezpieczeniowych na podstawie odrębnych ustaw. Jednak obowiązkowi ewidencyjnemu na podstawie ustawy o NIP nie podlegają podatnicy VAT, którzy uzyskali numer identyfikacyjny na podstawie art. 132 ust. 5 oraz art. 134a ust. 4 ustawy o VAT. W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o NIP, podatnicy (oprócz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, niebędących podatnikami VAT, których identyfikatorem podatkowym jest PESEL) są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw. W rozporządzeniu Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 19 lipca 2021 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających ( 2021 poz. 1404) określono wzory formularzy: 1) zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), 2) zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby fizycznej będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-7), 3) zgłoszenia aktualizacyjnego osoby fizycznej będącej podatnikiem (ZAP-3), 4) zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego w zakresie danych uzupełniających (NIP-8). Przedsiębiorca zagraniczny w Polsce działający w formie oddziału. Jaki druk zgłoszenia? Podmiot zagraniczny podlegający obowiązkowi ewidencyjnemu w Polsce z tytułu czynności wymienionych w art. 2 ustawy o NIP, dokonuje rejestracji za pomocą złożenia zgłoszenia NIP-2 do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Formularz ten przeznaczony jest dla osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej będących podatnikiem lub płatnikiem podatków, lub płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia zdrowotne z wyjątkiem podmiotów wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego, dla których przeznaczony jest formularz NIP-8. Jeden NIP dla jednego podmiotu Organy podatkowe uważają, że nie jest prawnie dopuszczalne nadanie jednego i tego samego identyfikatora podatkowego NIP dwóm podmiotom. Zatem nie może dojść zgodnie z prawem do sytuacji, że ten sam NIP otrzyma podmiot X który jest np. podatnikiem VAT i podmiot Y, który jest płatnikiem PIT. Sprzeczne z polskim prawem jest także posługiwanie się identyfikatorem NIP nadanym innemu podmiotowi. W myśl art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto: 1) w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami - NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej; 2) w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników; 3) w przypadku podatkowych grup kapitałowych - dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom. Ważne! Zatem każdy podmiot, który ma status podatnika lub płatnika podatków lub płatnika składek ubezpieczeniowych i zdrowotnych jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. A płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. (art. 7 i art. 8 Ordynacji podatkowej). Trzeba też wskazać, że na podstawie art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, mają obowiązek jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Zatem przedsiębiorca zagraniczny (np. spółka, która ma osobowość prawną), który prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w formie oddziału, powinien być zarejestrowany (jako przedsiębiorca zagraniczny a nie jako oddział) jako podatnik VAT oraz podatnik CIT. I taki przedsiębiorca zagraniczny powinien mieć swój własny numer identyfikacji podatkowej (NIP). Podatnikiem polskich podatków CIT i VAT jest zatem ów przedsiębiorca zagraniczny a nie jego oddział w Polsce. W świetle wyżej wskazanych przepisów, zdaniem organów podatkowych oddział przedsiębiorcy zagranicznego, z racji posiadania statusu płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek ubezpieczeniowych, powinien także posługiwać się własnym Numerem Identyfikacji Podatkowej tylko i wyłącznie w tym zakresie. NIP nadany oddziałowi spółki zagranicznej na terytorium Polski jako płatnikowi składek powinien służyć wyłącznie do rozliczeń składek ZUS i PIT. Warto w tym kontekście zacytować argumentację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej zaprezentowaną w interpretacji z 9 listopada 2021 r.: „W związku z powyższym, w wyniku utworzenia Oddziału w Polsce nie dochodzi do powstania nowego, odrębnego od Spółki macierzystej podatnika podatku CIT / podatnika podatku VAT. Tym samym w celu rozliczania CIT i VAT z organami podatkowymi działająca za pośrednictwem Oddziału Spółka macierzysta, posługuje się nadanym jej numerem NIP jako podatnikowi podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce. Podmiotem identyfikowanym na podstawie numeru identyfikacji podatkowej jest Spółka (jednostka macierzysta). Tym samym jest ona obowiązana do podawania swojego numeru identyfikacji podatkowej na wszelkich dokumentach związanych z wykonywaniem zobowiązań podatkowych. (…) Jeżeli zatem Wnioskodawca jako Oddział jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnikiem składek ubezpieczeniowych to powinien posługiwać się NIP-em nadanym mu jako płatnikowi w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o NIP. Oddział, z racji posiadania statusu płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenia społeczne, powinien posługiwać się własnym, odrębnym od jednostki macierzystej numerem identyfikacji podatkowej. Przy czym oddział powinien wykorzystywać własny NIP jedynie w celu wykonywania obowiązków płatnika, gdyż wyłącznie w tym celu NIP ten został nadany. Oddział nie powinien w tym zakresie posługiwać się NIP wydanym Spółce. W konsekwencji nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że dla potrzeb wszystkich rozliczeń podatkowych w Polsce Wnioskodawca działając w formie Oddziału może występować pod numerem NIP nadanym jednostce macierzystej.” Sądy administracyjne: wystarczy jeden NIP Inaczej niż organy podatkowe interpretują przepisy niektóre składy sądów administracyjnych. Przykładem może być wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 stycznia 2020 r., w którym stwierdzono „Zarówno więc literalne brzmienie art. 1, art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 6 cyt. ustawy (ustawy o NIP – przypisek Autora) we wzajemnej relacji, jak i zasady logicznego rozumowania nie pozwalają na przyjęcie, że "oddział spółki jest odrębnym płatnikiem i musi podlegać odrębnemu obowiązkowi ewidencyjnemu" (zarzut 1 skargi kasacyjnej). Prawodawca bowiem nie przewidział w omawianej regulacji odrębności podatkowej oddziału – tak jak chce tego organ. Trafnie też wskazuje Sąd pierwszej instancji, że z treści art. 5 ustawy o NIP można wywieść zasadę jednokrotności zgłoszenia identyfikacyjnego. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw. Brak jest więc podstaw do przyjęcia, że dany podmiot, będący jednocześnie podatnikiem jakiegoś podatku oraz płatnikiem składek wskazanych w art. 2 ust. 3 tej ustawy, jest zobowiązany do podwójnego zgłoszenia ewidencyjnego, a tym samym do posiadania dwóch NIP. Oznacza to, że oddział spółki zagranicznej, będącej podatnikiem na mocy odrębnych przepisów, nie jest zobowiązany do zgłoszenia ewidencyjnego, nawet będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne (art. 2 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy o NIP). Tym samym nie ma podstaw do nadania takiemu oddziałowi spółki odrębnego numeru identyfikacji podatkowej.” Zatem mamy zasadniczą różnicę interpretacji tego samego stanu faktycznego i prawnego między organami podatkowymi a sądami. Nie jest to oczywiście dobra wiadomość dla podatników. Kwestia ta powinna zostać albo jednoznacznie uregulowana w przepisach albo sprecyzowana w ogólnej interpretacji podatkowej Ministra Finansów uwzględniającej orzecznictwo sądowe. Paweł Huczko Źródła: - interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 listopada 2021 r. (sygn. - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 stycznia 2020 r. (sygn. II FSK 509/18).

Rozliczenie umowy sponsoringu a podatek dochodowy. Rozpatrując umowę sponsorską od strony samego sponsora, stwierdzić należy, że poniesione z tego tytułu wydatki mogą zostać zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu. Zasada ta jest ważna, o ile umowa sponsoringu wykazuje związek z prowadzoną działalnością gospodarczą

Podmioty zagraniczne mogą prowadzić działalność gospodarczą w Polsce w formie oddziału przedsiębiorcy zagranicznego. Częściowa regulacja prawna dla tej formy prowadzenia działalności gospodarczej znajduje się w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej. Oddział jest tańszym rozwiązaniem niż spółka córka, ponieważ nie musi mieć kapitału zakładowego oraz nie ponosi się zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Z drugiej strony oddział jest tylko wyodrębnioną organizacyjnie częścią przedsiębiorcy, nie ma osobowości prawnej, nie daje możliwości prowadzenia działalności przed rejestracją (taką możliwość daje sp. z „w organizacji”), wreszcie oddział nie ma zdolności sądowej. Przedsiębiorca zagraniczny ponosi pełną nieograniczoną odpowiedzialność za działalność oddziału. Oddziały są wykorzystywane przez globalne holdingi finansowe, nieruchomościowe lub inwestycyjne. To odpowiednia forma, gdy podmiot dopiero wchodzi na polski rynek albo prowadzi wyspecjalizowaną działalność. Przedsiębiorca może założyć kilka oddziałów na terenie Polski. Oddziały mogą tworzyć przedsiębiorcy z państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego i tych państw, które zapewniają polskim przedsiębiorcom zasadę wzajemności, co regulują odpowiednie umowy międzynarodowe. W razie wątpliwości, czy państwo spełnia ten wymóg, warto skontaktować się z polskim biurem handlowym w tym kraju, np. w ambasadzie. Ponieważ wiele zasad i ograniczeń w funkcjonowaniu oddziału wynika z praktyki obrotu (ze względu na niewielką regulację ustawową), planując otwarcie oddziału warto zwrócić się o pomoc do prawnika, specjalisty z zakresu prawa gospodarczego. Rejestracja oddziału Oddział podlega rejestracji w KRS. W celu rejestracji, do wniosku KRS-W10 należy załączyć:• umowę spółki zagranicznego przedsiębiorcy lub inny dokument stanowiący podstawę działania przedsiębiorcy zagranicznego (dalej jako: umowa spółki);• dokument potwierdzający rejestrację w zagranicznym rejestrze, jeśli podmiot jest wpisany do takiego rejestru;• uchwałę przedsiębiorcy zagranicznego o utworzeniu oddziału. Uchwałę podejmuje organ reprezentujący przedsiębiorcę – np. zarząd. Uchwała musi wskazywać siedzibę oddziału, adres oraz osobę upoważnioną do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego w ramach oddziału (dalej jako: osoba upoważniona). Osoba upoważniona ma również zdolność reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego w sądzie;• notarialnie poświadczony wzór podpisu osoby upoważnionej;• zgodę osoby upoważnionej na powołanie;• przysięgłe tłumaczenie wszystkich obcojęzycznych dokumentów. Dla urzędowych dokumentów zagranicznych (w tym aktów notarialnych) wymagana jest ich legalizacja, następująca według przepisów wewnętrznych danego państwa. W przypadku dokumentów pochodzących z państw będących stroną konwencji haskiej z 1961 r. zamiast legalizacji dokumenty można opatrzeć klauzulą apostille. W praktyce możliwość skorzystania z apostille dotyczy większości państw europejskich. W przypadku złożonych struktur prawnych, sąd rejestrowy może żądać przedstawienia dokumentów dla wszystkich podmiotów tworzących daną strukturę (np. dla niemieckiej spółki komandytowej XYZ GmbH & Co. KG sąd może wezwać do dostarczenia kompletu dokumentów wraz z tłumaczeniami przysięgłymi dla spółki komandytowej, komplementariusza i komandytariusza). Firma oddziału musi zawierać firmę przedsiębiorcy zagranicznego wraz z tłumaczeniem jego formy prawnej na język polski (np. XYZ GmbH Sp. z oddział w Polsce). Przedmiot działalności oddziału musi się pokrywać z przedmiotem działalności przedsiębiorcy od wniosku o wpis oraz o ogłoszenie wpisu wynosi 600 zł. Wniosek składa się do sądu właściwego ze względu na siedzibę oddziału. Procedura „jednego okienka” Dla oddziałów nie działa procedura „jednego okienka”: wraz z rejestracją w KRS nie jest automatycznie nadawany NIP. Konieczne jest złożenie wniosku do właściwego ze względu na adres siedziby oddziału tzw. dużego urzędu skarbowego (np. I lub II Mazowieckiego US dla oddziału z siedzibą w Warszawie). Niektóre urzędy (np. MUS) akceptują zgłoszenia identyfikacyjne na formularzu NIP-8, inne żądają NIP-2 – warto przed złożeniem zgłoszenia dopytać się o praktykę danego urzędu. Wniosek jest wolny od opłat, a NIP nadawany jest w terminie do 7 dni (w praktyce to 2-3 dni). Oddział może rozliczać VAT naliczony bezpośrednio w Polsce. W celu rejestracji oddziału jako podatnika VAT należy złożyć do urzędu skarbowego formularz VAT-R. Aby rejestracja była możliwa, oddział musi prowadzić działalność opodatkowaną, a także posiadać w Polsce zasoby ludzkie i techniczne potrzebne do działania, przy czym, w związku z zaostrzeniem prawa podatkowego, urzędy skarbowe skłonne często kontrolować spełnianie wymogów. Przedsiębiorca zagraniczny ma obowiązek prowadzić dla oddziału oddzielną rachunkowość w języku polskim oraz sporządzać sprawozdania finansowe i składać je do KRS. Roczne sprawozdanie finansowe oddziału uważa się za zatwierdzone, jeżeli zostało zatwierdzone sprawozdanie przedsiębiorcy zagranicznego, obejmujące dane sprawozdania finansowego tego oddziału. Likwidacja oddziału Do likwidacji oddziału przedsiębiorcy zagranicznego stosuje się odpowiednio przepisy o likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Nie omawiając dokładnie tej procedury warto zauważyć dwie istotne odmienności:• dla otwarcia likwidacji konieczna jest uchwała organu reprezentującego przedsiębiorcę zagranicznego o likwidacji oddziału;• dokumentacja pracownicza oddziału przedsiębiorcy zagranicznego po zakończeniu likwidacji musi pozostać na terenie Polski. Kancelaria Prawna Skarbiec, specjalizująca się w przeciwdziałaniu bezprawiu urzędniczemu, w kontrolach podatkowych i celno-skarbowych oraz optymalizacji podatkowej

Zgodnie z art. 43 2 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny przedsiębiorca działa pod firmą. Firmą osoby fizycznej jest jej imię i nazwisko. Nie wyklucza to włączenia do firmy pseudonimu lub określeń wskazujących na przedmiot działalności przedsiębiorcy, miejsce jej prowadzenia oraz innych określeń dowolnie obranych (art. 43 4 Firma przedsiębiorcy powinna się odróżniać dostatecznie od firm innych przedsiębiorców prowadzących działalność na tym samym rynku. Nie może ona wprowadzać w błąd, w szczególności co do osoby przedsiębiorcy, przedmiotu działalności, jej miejsca, źródeł zaopatrzenia (art. 43 3 § 1 i 2 Upoważnienie jest możliwe Jak stanowi art. 43 9 Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ § 1 i 2 firma nie może być zbyta. Przedsiębiorca może jednak upoważnić innego przedsiębiorcę do korzystania ze swej firmy, jeżeli nie wprowadza to w błąd. Prawo do firmy, jako prawo majątkowe ściśle związane z osobą przedsiębiorcy, nie wchodzi w skład spadku i tym samym nie może być również nabyte drogą spadkobrania, jak również nie może być przedmiotem darowizny. Wobec braku bliższego uregulowania kwestii upoważnienia do korzystania z cudzej firmy, należy przyjąć, że źródłem takiego upoważnienia może być jednostronna czynność prawna albo umowa zawarta między zainteresowanymi przedsiębiorcami. Udzielenie zezwolenia na korzystanie z firmy następuje zazwyczaj w stosunkach pomiędzy przedsiębiorcami ściśle współpracującymi ze sobą i obdarzającymi się wzajemnym zaufaniem. Najczęściej dotyczy to współpracy opartej na umowie franchisingu, której jednym z elementów przedmiotowo istotnych jest upoważnienie do korzystania z firmy. Możliwe są również inne umowy, z którymi łączyć się będzie upoważnienie do korzystania z firmy, w szczególności umowa dzierżawy przedsiębiorstwa. Istotne jest przy tym, aby korzystanie z firmy innego przedsiębiorcy nie wprowadzało w błąd. Należy mieć na względzie, że zgodnie z art. 5 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (DzU nr 153, poz. 1503 z późn. zm.), czynem nieuczciwej konkurencji jest takie oznaczenie przedsiębiorstwa, które może wprowadzić klientów w błąd co do jego tożsamości, przez używanie firmy, nazwy, godła, skrótu literowego lub innego charakterystycznego symbolu wcześniej używanego, zgodnie z prawem, do oznaczenia innego przedsiębiorstwa. Jeżeli oznaczenie przedsiębiorstwa nazwiskiem przedsiębiorcy może wprowadzić klientów w błąd co do tożsamości z innym przedsiębiorstwem, które wcześniej używało podobnego oznaczenia, przedsiębiorca ten powinien podjąć środki mające na celu usunięcie niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd osób trzecich (art. 6 ust. 1 cytowanej ustawy). Zgoda na piśmie W przypadku kontynuowania działalności gospodarczej osoby fizycznej przez inną osobę fizyczną będącą jej następcą prawnym można zachować w firmie nazwisko poprzednika tylko za wyrażoną na piśmie jego zgodą, a w przypadku jego śmierci – za zgodą jego małżonka i dzieci (art. 43 8 § 2 w zw. z 43 8 § 1a contrario Art. 43 8 § 2 dotyczy firm osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą i odnosi się do sytuacji, gdy następuje przejęcie tej działalności przez inną osobę fizyczną i kontynuowanie jej przez następcę prawnego. Następstwo prawne może być wynikiem przejęcia przedsiębiorstwa w drodze czynności inter vivos (sprzedaż, darowizna itp.) albo czynności mortis causa (dziedziczenie). W pierwszym przypadku potrzebna jest zgoda zbywcy na utrzymanie jego nazwiska w firmie następcy prawnego, który będzie kontynuował jego działalność gospodarczą. W drugim przypadku zgody powinien udzielić małżonek i dzieci zmarłego przedsiębiorcy, chyba że to oni przejmują działalność gospodarczą prowadzoną dotychczas przez spadkodawcę. Przepis 43 8 § 2 stanowi, że art. 43 8 § 1 ma być stosowany „odpowiednio" do firmy osoby fizycznej w wypadku kontynuowania przez nią działalności gospodarczej poprzednika. Oznacza to konieczność uwzględnienia swoistych zasad kształtowania firm osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, których rdzeniem musi być zawsze imię i nazwisko przedsiębiorcy. Dlatego następca prawny przedsiębiorcy indywidualnego nie może kontynuować działalności gospodarczej pod nazwiskiem poprzednika, lecz musi firmować ją swoim nazwiskiem. Firma następcy prawnego może zawierać nazwisko poprzednika, jednak pozostałe elementy firmy powinny zostać skonstruowane zgodnie z zasadami obowiązującymi przedsiębiorców indywidualnych, z zachowaniem zasad prawdziwości firmy. Inaczej mówiąc, następca prawny przedsiębiorcy może zachować nazwisko poprzednika tylko jako element dodatkowy do swojego imienia i nazwiska, które stanowią obligatoryjny rdzeń jego firmy. Czy przedsiębiorca z UE może założyć oddział w Polsce Tak. Przy podejmowaniu działalności przez przedsiębiorców zagranicznych z państw członkowskich Unii Europejskiej w Polsce obowiązują te same zasady co obywateli polskich. Przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego (art. 86 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej; dalej: Przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział jest obowiązany ustanowić osobę upoważnioną w oddziale do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego (art. 87 Przedsiębiorca zagraniczny może rozpocząć działalność w ramach oddziału po uzyskaniu wpisu oddziału do rejestru przedsiębiorców (art. 88 zd. 1 na podstawie przepisów ustawy z 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (DzU z 2007 r. nr 97, poz. 1186 z późn. zm.). Przedsiębiorca zagraniczny, który utworzył oddział, jest obowiązany: 1. używać do oznaczenia oddziału oryginalnej nazwy przedsiębiorcy zagranicznego wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów „oddział w Polsce"; 2. prowadzić dla oddziału oddzielną rachunkowość w języku polskim zgodnie z przepisami o rachunkowości; 3. zgłaszać ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wszelkie zmiany stanu faktycznego i prawnego w zakresie okoliczności, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 2 (tj. w przypadku gdy nastąpiło otwarcie likwidacji przedsiębiorcy zagranicznego, który utworzył oddział, lub przedsiębiorca ten utracił prawo wykonywania działalności gospodarczej), w terminie 14 dni od dnia ich wystąpienia (art. 90 Kiedy można zakazać Minister właściwy do spraw gospodarki wydaje decyzję o zakazie wykonywania działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę zagranicznego w ramach oddziału, w przypadku gdy: W przypadku wydania decyzji o zakazie wykonywania działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę zagranicznego w ramach oddziału minister właściwy do spraw gospodarki zawiadamia osobę upoważnioną w oddziale do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego, o obowiązku wszczęcia postępowania likwidacyjnego oddziału w oznaczonym terminie, nie krótszym niż 30 dni. Na pytania odpowiadał Departament Doskonalenia Regulacji Gospodarczych Ministerstwa Gospodarki.

czy oddział przedsiębiorcy zagranicznego może zawierać umowy